Een tijd geleden schreef ik een artikel over het feit dat ik sport en mezelf niet dik vind. Wat zat ik toen in een heerlijke ‘flow’. Ik voelde me fit, vrolijk en genoot van het sporten en gezond eten. Ik was niet onzeker en ging fluitend door het leven. Oh, en dik heb ik mezelf nooit gevonden. Tot nu.
Ik voel mezelf nu wel een beetje dik. En voordat er een hele toestand ontstaan: ik ben niet dik als in dik-dik. Weet je wel. Maar ik ben een beetje teleurgesteld in mijn lichaam. Natuurlijk omdat ik diabetes heb, maar daar kan ik wel mee leven. Alle gevolgen daarvan, dat maakt me een beetje teleurgesteld. Ik ging opeens vocht vast houden, ging wazig zien en ben best wat aangekomen. En begrijp me niet verkeerd, ik wil geen beeld scheppen van een meisje die o-zo-veel om haar gewicht geeft en echt moet gaan ‘lijnen’, absoluut niet. (ik heb een hekel aan dat woord)
Maar je moet begrijpen, dat als je twee jaar lang een stabiel gewicht hebt, je toch even schrikt als je zomaar aankomt. En dan zomaar hé. Zonder er ook maar iets aan te kunnen doen. Het gebeurt gewoon. En dat frustreert me. Mijn kleren zitten anders en ik ben dit lichaam gewoon niet gewend. Het hoort niet bij mij.
Ik vroeg Jongdiabetes hoe het kon dat je dikker werd van insuline. 
Op zich is het wel weer een uitdaging natuurlijk, weer terug komen naar mijn ‘gewone’ ik, mijn oude vertrouwde ik. Ik zei al tegen Maarten:
‘ Nu kan ik ook zo’n fitducthie verhaal schrijven over van dik naar normaal haha.’
(Grapje hè)
En nu wil ik niet te veel klagen of zeuren. Ik heb het goed, weet je. Ik mag blij zijn dat ik in Nederland leef, waar er genoeg diabetes zorg is. Ik ben ontzettend dankbaar voor alle steun om me heen. En gewoon voor alle andere dingen: studeren, een lieve vriend, leuke vereniging, lieve familie, een helpende gemeente en ga maar door. Ik heb dan wel een chronische ziekte (akelig woord), maar ik ben nog gewoon Talitha. Ik kan nog gewoon prima leven, in tegenstelling tot sommige andere ernstige ziektes.
Ik heb ook goed nieuws te vertellen trouwens! Mijn lichaam begint langzaam aan ‘normaler’ te worden. Het heeft heel lang in de ‘stress-stand’ gestaan en daardoor ben ik al een half jaar niet meer ongesteld.
TOT VANDAAG!
Ja, ik kan weer kinderen krijgen. Wees gerust, ik ben niks van plan haha. Maar ik ben dus weer ongesteld! Het is toch fijn dat mijn lichaam nu weer werkt zoals het hoort. Ongesteld zijn is natuurlijk geen pretje, maar voor deze keer ben ik er heel blij mee!
Oh en nu even een twee heerlijke liedjes om lekker vrolijk en dansend de dag door te gaan.
Houdoeee!
Wel balen dat je aankomt door alleen de insuline, maar ik denk dat je lichaam ook weer moet wennen en het vanzelf wel weer goed komt. Wel fijn dat je lichaam niet meer in stress stand staat, ook een hele opluchting denk ik. Kom je uit een gezin met 5 kinderen? Gezellig haha!
Jemig, dat is best heavy! Ik zou eerlijk gezegd ook wel even schrikken als ik plots aangekomen zou zijn. Hopelijk krijg je je ‘oude ik’ gauw weer terug! Liefs